Water, water, every where (Nor any drop to drink)

Amerika van het water af gezien. Het lijkt wel of dit land uit oeverloze watervlaktes bestaat met hier en daar een bewoond eiland tussendoor. We varen eindeloze mijlen tussen bomen dan weer tussen rotsen maar meestal tussen moerassen en rietvelden. We zijn intussen in South Carolina waar de verlaten rijstvelden getuigen van een ver verleden toen rijst samen met Indigo en katoen de rijkdom van het Zuiden uitmaakte.

Soms is de waterweg een wijdse vlakte, soms niet meer dan een paar bootlengtes breed. De Rock Pile Section even voorbij Beaufort is zo smal dat twee schepen er met moeite kunnen passeren.  Voor je de vier mijl lange engte opgaat moet je je via kanaal 16 op VHF ervan vergewissen dat er geen verkeer van de andere kant komt.

De Rock Pile Section

De kreken, rivieren en baaien hebben poëtische, exotische namen: Wacamaw River, Winyah Bay, Wadmalaw Sound, Piankatank River, Choptank River, Chesapeake Bay: archeologische overblijfselen van talen en volkeren die het contact met de Europese kolonisator niet hebben overleefd. Welke mensen hier leefden vóór de komst van de blanke man, hoe ze leefden, welke talen ze spraken - we weten er bitter weinig over.

Varen over de Macawaw River is een hallucinante ervaring. Hier loopt de Waterway mijlenlang door een dicht woud. Uren zie je niets dan bomen. Als de wind stilvalt en het water de bomen weerspiegelt glijden we over een spiegel met bomen voor, achter, links, rechts en onder ons.Het lijkt een andere planeet. Zo moeten de eerste Europeanen het continent hebben gezien toen ze hier honderden jaren geleden voor het eerst doordrongen.

De Bruine Pelikaan is een vertrouwd beeld op dit deel van de waterweg

Van zeilen komt niet veel in huis. Sinds de Chesapeake Bay hebben we de dieselmotor niet meer afgezet. Hooguit kunnen we af en toe de genoa bijzetten: dat levert één a anderhalve knoop (zeemijl per uur) winst op en dat is vaak nodig. Hier in de laagvlakte van South Carolina hebben we sterke stromingen - meestal tegen - soms tot drie knopen. De tijverschillen gaan van 1m (in South Carolina) tot bijna 3 m in Georgia. Het meanderen in de rivieren maakt het zeilen bovendien erg  lastig omdat je voortdurend alle aandacht nodig hebt om de ondieptes te vermijden. Die staan overigens niet altijd op de kaart. In de Pilot bulkt het van de vermeldingen: shoaling reported.

Aan het ankertouw is de stroming zichtbaar

Charleston 22-25 november


Een jaar geleden waren we hier voor de presidentscampagne toen de stad overhoop stond door het bezoek van Bill Clinton. We keken toen uit over een zonnige baai met een wereldhaven. Nu varen we diezelfde baai binnen onder een striemende regen en met harde wind. Aan stuurboord de USS Yorktown - aan bakboord Charleston Maritime Center, de marina waar we een ligplaats hebben gereserveerd.

Charleston is zonder meer de mooiste stad in het Zuiden van de VS - met voorbehoud want we moeten Savannah nog zien. Charleston ademt geschiedenis - niet altijd zo een prettige geschiedenis. South Carolina was de eerste staat die zich van de Unie afscheidde en daardoor het startsein gaf voor de burgeroorlog.

John Calhoun, een vurige verdediger van de slavernij en een notoire racist heeft nog altijd zijn standbeeld in het centrum van Charleston. (Kun je je voorstellen: een monument voor een militante antisemiet?). Hij staat niet toevallig met zijn rug symbolisch naar het Noorden gekeerd. Hoewel Calhoun elf jaar vóór de burgeroorlog is gestorven wordt hij met zijn vlammende retoriek voor de slavernij moreel mee verantwoordelijk geacht voor de Secessie (de afscheiding van de Zuidelijke Staten) die tot het bloedige conflict heeft geleid.

John Calhoun voorvechter van slavernij

We all like sausage but we don't want to see how it's made. Zo verwoordt de buschauffeur en tourgids die ons een rondleiding door de stad bezorgt  de dubbelzinnige houding van Charleston en het Zuiden tot de beschamende geschiedenis van de slavernij. Ook al in de 19e eeuw deden de verdedigers van de peculiar institution hun uiterste best om de gruwelijkste aspecten van de mensenhandel aan het oog te onttrekken. Zo mochten er geen slaven worden verhandeld op de openbare markt. Dat moest discreet gebeuren in een afgesloten ruimte waar geen pottenkijkers werden geduld. Over personages als Calhoun en leiders van de Secessie wordt nog altijd met ontzag gesproken: Calhoun kwam openlijk voor zijn ideeën uit - wat ook de gevolgen waren, zegt onze tourgids bewonderend.

De voormalige slavenmarkt in Charleston

De patriciërswoningen die vandaag prachtig zijn gerestaureerd (en sinds de vastgoedcrisis in veel gevallen voor miljoenen dollars te koop staan) waren in de negentiende eeuw vaak het tweede verblijf van planters die in de stad verkoeling zochten, ver van de plantage waar zwarte slaven onbetaald het zware werk deden. In de zomer kan  de temperatuur hier oplopen tot veertig graden of meer, maar de huizen zijn zo georienteerd dat ze maximaal van de koelte door de zeebries kunnen genieten. De voordeur geeft toegang - niet tot het huis zelf maar tot de veranda waar het leven zich grotendeels afspeelde.

Ook de brandweerkazerne in Charleston is een beschermd monument. Omdat de doorgangen niet mochten worden verbreed moest de brandweer speciaal smallere auto's laten bouwen.


















Dave en Marge Clarke, onze buren op de steiger. Dave heeft zijn schoener Winfield Lash in zijn achtertuin gebouwd. Na 18 jaar was hij af.



Dag en nacht komen gigantische autoschepen in de haven van Charleston aanleggen. Ze brengen in Duitsland gebouwde BMW personenwagens aan land en vertrekken met BMW SUV's die in South Carolina worden gemaakt. Van carbon footprint gesproken!