Ida's Gram

zaterdag 14 - zondag 15 november


Het leek een eeuwigheid die vier dagen in Alligator River Marina. De orkaan Ida was gedegradeerd tot Tropische Storm toen ze North Carolina en Virginia bereikte, maar dat belette ze niet daar een ware ravage aan te richten. Twee zeilers moesten van hun boot worden geplukt en er viel tenminste één dode: een bejaarde man die in zijn tuin door een vallende boom werd geveld. Meer dan 150000 gezinnen en bedrijven zaten op een bepaald moment zonder stroom. In het meest ontwikkelde land ter wereld zorgt elke storm voor reuasachtige stroompannes. Het elektriciteitsnet is zoals veel infrastructuur in de VS ergens in de jaren vijftig blijven steken, een gevolg  van de extreem doorgedreven vrije-marktfilosofie en het taboe op overheidsingrijpen.

Ook wij moeten het een dag zonder stroom doen. Gelukkig draait de Superwind-generator op volle toeren zodat we alle systemen aan boord aan de praat konden houden. Maar luguber was het wel die gierende wind, donkere hemel en onophoudelijke regen in een uithoek van North Carolina waar al die dagen nauwelijks een mens te bespeuren viel. Geen internet of telefoon: van de wereld afgesneden.

De Alligator River doet zijn lugubere reputatie eer aan.



Toen het weerbericht eindelijk windsnelheden van minder dan 35 mijl per uur (7 tot 8 Beaufort) aankondigde  gingen de meertouwen los en de dieselmotoren aan. Een kleine bootkaravaan repte zich naar de brug die ook al vier dagen wegens de storm gesloten was gebleven en nu voor het eerst weer openging. Het bleef winderig maar aan de mildere temperatuur voelen we dat we al een stuk zuidelijker zitten. Dat merk je overigens ook aan de architectuur en het zwaardere Zuiderse accent dat de verstaanbaarheid er niet op vooruit helpt.

Veranda en schommelstoel: We zijn in het Zuiden van de VS 

Ingang van het Alligator River-Pungo River kanaal

Van de Alligator River gaat het via een kanaal naar de Pungo River en de Pamlico Sound - alweer een brede, ondiepe zeearm met een goed bebakend kanaal tussen rode en groene boeien of dagkenmerken. Henry Plummer en zijn zoon (en de kat) hadden het in 1912 lang niet zo makkelijk. Behalve hier en daar een vinger op een paal die de richting aangaf moesten ze het zonder hulpmiddelen stellen. Niet te verbazen dat ze voortdurend vast kwamen te zitten en telkens opnieuw ballast moesten verplaatsen of overboord gooien om Mascot weer vlot te krijgen.

Maar ondanks al onze moderne navigatie-apparatuur blijft het ook nu uitkijken geblazen. Na de storm ligt het Alligator-Pungo River kanaal vol met navigational hazards in de vorm van dode takken, boomstronken en rotzooi.

 In Oriental komen we weer in de bewoonde wereld. Het is het eerste stadje dat we aandoen sinds Norfolk. Hoewel stad is wat groots voor dit uit de kluiten gewassen dorp dat zijn naam dankt aan een schipbreuk in de 19e eeuw. Wie noemt nu een stad naar een schip dat vergaan is?  Amerikanen een eeuw geleden in het Zuiden.

Oriental is nog altijd een centrum van garnaalvissers - reuzegarnalen wel te verstaan, die weinig uitstaans hebben met onze grijze Noordzeegarnaal. Ook dit is een industrie waar de klad in zit, maar we zien toch verschillende goed onderhouden en redelijk recente garnaalboten .

Oriental


Voor het supermarktje moeten we zoals gewoonlijk in deze kleine Amerikaanse steden een stuk buiten het centrum. Sommige straten staan nog altijd blank na de storm, maar je merkt dat ze hier op dat soort toestanden voorbereid zijn. Veel huizen staan op palen of zijn op een heuvel gebouwd.

   Oriental Main Street

Rijk en arm

De redactielokalen van  The Pamlico News. Geen stadje zo klein of het heeft zijn plaatselijke krant.





Intussen  is de zon weer doorgebroken en de temperatuur stijgt tot een lekkere twintig graden. Nog maar een goeie week geleden moesten we onze winterspullen en zeilpakken bovenhalen. Maar we zijn er nog niet: Florida is nog 8oo mijlen ver.

Een Mijlpaal! De afstanden op de Waterway worden uitgedrukt in landmijlen (1,6 km)