The Ditch

donderdag 5 november


Met het eerste daglicht vertrekken we uit de ankerplaats in Jackson Creek op de Piankatank River en zetten we koers naar Norfolk, het eindpunt van de ons vertrouwde en geliefde Chesapeake Bay. Algauw krijgen we gezelschap als een hele groep driehoekige vinnen aan het wateroppervlak tevoorschijn komt.  Ze komen richting boot. Haaien misschien? Maar dan beginnen ze sprongetjes te maken en zien we dat we gevolgd worden door een groep dolfijnen. Ze komen langs gezwommen en springen op, nieuwsgierig naar de boot . Wat een spektakel! Maar ze laten zich niet fotograferen –  zo plotseling  als ze gekomen zijn verdwijnen ze weer.

 
Op onze tocht naar het Zuiden zijn we niet alleen
 



Het is avond als we afmeren in Little Creek nabij Norfolk. Het is een beetje een gedwongen stop want het onvermijdelijke op een zeilboot is gebeurd: we hebben problemen. De douchekraan blijft stevig lekken en we hebben een stroompanne.

Onze buren aan de steiger, Bill en Linda zijn zo vriendelijk en behulpzaam dat het bijna genant wordt. Moeten we naar de supermarkt?  Bill rijdt er ons wel even naartoe. De Hardware store? Geen probleem – Bill staat al klaar met de autosleutels. Zelf zijn ze druk in de weer met het oppoetsen van hun motorboot. Hij wordt verkocht want ze gaan met pensioen en ze zijn heel verbaasd als ze horen dat wij, net omdat we met pensioen zijn, een boot gekocht hebben.

Ook hier in de East Beach Marina zijn de gevolgen van de crisis zichtbaar. Woody komt uit Massachusetts. Daar verloor hij zijn baan bij DHL, verkocht huis en inboedel en woont nu op zijn krappe motorjacht. Maar intussen heeft hij hier weer een job gevonden bij UPS, een ander pakjespostbedrijf.


Are you from Belgium? Voor me staat Steven die algauw overschakelt op een onvervalst Vlaams accent. Steven is een 35 jarige Vlaming die hier ook op zijn boot woont.  Op een goede dag besloten dat hij genoeg had van België en  uitzendbaantjes en naar Amerika vertrokken. Kocht er zich een boot en houdt zich met klussen in het leven.  Spreekt vier talen, heeft twee rechterhanden en voelt zich als een vis in het water in de cyberworld. Het slag dat overal wel terecht komt. Hij werkt nu als keukeninstallateur maar vertrekt over een paar weken naar Sint Maarten en hoopt daar duikinstructeur te worden. En alsof het nog bewezen moest worden: de wereld is klein. Niet alleen is Steven uit onze woonplaats Hofstade afkomstig, hij heeft ook samen met onze oudste school gelopen in Atheneum Pitzemburg in Mechelen.


Maar nu de herstellingswerken. Johan demonteert een paneel van de douchewand en bestudeert het buizenwerk. Hij zal de douchekraan zelf repareren, beslist hij. Tot 2 maal toe moet hij voor onderdelen naar de hardware store. Bill en Linda zijn vertrokken en dus wordt het een stevige wandeling van telkens om en bij de vijf  kilometer.


Ik maak van de gelegenheid gebruik om de boot een grondige schoonmaakbeurt te geven. Met wegwerpdoekjes, want de watertoevoer is afgesloten. Ik breng wat orde in de kasten want het is me daar een boeltje. De dagenlange noorderwind heeft de boot voortdurend doen rollen en de inhoud van de kastjes rolde mee.. Ik herschik ook de mondvoorraaad, en pas de inventaris aan. De bergruimtes onder en achter de bakboortzitbank lijken een kleine kruidenierszaak. Want aan boord eten we zoals thuis: geen vooraf bereide maaltijden en geen sauzen uit een pakje.


Er komt een vakman langs voor de elekticiteit. Volgens hem is er een hoofdschakelaar stuk. Na het weekend zal hij terugkomen met de nodige onderdelen. Nog zo lang wachten? Johan diept de handleiding van de boot op, onderwerpt de technische plannen aan een grondige studie, haalt er zijn gereedschapskoffer bij. En… vraag me niet hoe maar na een poos we hebben weer stroom. Wat een luxe. We kunnen weer douchen en zitten niet meer in het donker. We zijn klaar voor het uitgestrekte havengebied van Norfolk.


Norfolk is de grootste marinebasis  van de VS, en de thuishaven van legendarische oorlogsbodems als de USS Wisconsin, nu een museum. Hier komen verschillende scheepvaartroutes samen . Dat levert een onoverzichtelijk bos van rode en groene dagkenmerken op. Johan volgt de navigatie met de radarplotter, ik volg met de zeekaarten. Alles klopt. We vinden onze weg. Het weer is schitterend, 24 graden.We varen een hele reeks marineschepen voorbij en moeten rakelings langs een indrukwekkend vliegdekschip. Al bij al een geluk dat het zondag is, een kalme dag.

Mile Zero met Battleship Wisconsin op de achtergrond


Na Mile Zero zijn we definitief op de Intracoastal Waterway ook bekend als The Ditch:  een 1095 mijl (1765 km) lange aaneenschakeling van rivieren, kanalen en zeearmen die van Noord tot Zuid parallel lopen met de Atlantische kust. Soms mijlenbreed, soms niet meer dan een onooglijk riviertje. The Ditch heeft een kwalijke reputatie die wellicht meer te maken heeft met beruchte en beangstigende plaatsnamen als Cape Fear River, Dismal Swamp Canal en Alligator River dan met echte gevaren. Delen ervan zijn natuurlijk, andere door mensenhand aangelegd en pas de laatste decennia is de ICW de karavaanroute geworden voor de snowbirds op hun trek naar het Zuiden. Toen Henry Plummer met zoon en kat in 1912 als één van de eersten de waterweg van Massachusetts naar Florida opvoer kwamen verbaasde oeverbewoners aan boord,  nieuwsgierig naar een pleziervaartuig - want dat hadden ze op de waterweg nog nooit gezien. 

Maar het lastige gedeelte is nog niet voorbij. Nu komen de vaste bruggen. We zoeken de hoogte op en weten zeker dat we er met onze mast van 58 voet onderdoor kunnen. Toch blijft het altijd je hart vasthouden . Door optisch bedrog zou je telkens weer zweren dat de mast tegen de brug klettert. Ik wil al lang niet meer naar boven kijken als we bruggen doen.

Na nog enkele ophaalbruggen opent het weidse landschap zich en keert de rust terug. We genieten weer van de sierlijke choreografie van talloze vluchten trekvogels, samen met ons op weg naar het Zuiden.

Net vóór het donker zijn we door de eerste  sluis (en enige in de volgende 200 mijl) en kunnen we afmeren aan de Atlantic Basin Marina. We zeggen elkaar dat we het goed gedaan hebben en drinken er een glas wijn op.

maandag 9 november

Na een dag gespannen slalommen tussen rode en groene dagkenmerken liggen we in Midway Marina op de Indian River in Coinjock NC.  De waterweg is hier af en toe zo breed als het oog reikt maar het uitgediepte kanaal is niet meer dan een paar bootlengtes breed. Dus de hele tijd intens navigeren en uitkijken om uit de ondieptes (1 tot 3 voet) links en rechts te blijven. Om halftwee vanmiddag de State Line overgestoken van Virginia naar North Carolina - weer een staat zuidelijker. We hebben ruim 200 mijl afgelegd van de 1200 tussen vertrek in Deale en aankomst in Key West, Florida.

De schipper van de Kiowa was even verstrooid. Don't make a picture,  it's embarassing enough like that zei hij, maar toen was het al te laat.

dinsdag 10 november

Many scary stories are told about Albemarle Sound, and, depending on the weather, the sound can be one of the worst sections of the Waterway zo schrijft de pilot. We zijn dus gewaarschuwd als we de eerste echte zeearm van de Waterway, de Albemarle Sound in North Carolina oversteken. Maar de weersgoden zijn ons gunstig gezind: de zee is zo glad als een spiegel en na nog een halve dag van groen naar groen en van rood naar rood zijn we op de Alligator River en we besluiten een veilige ligplaats op te zoeken.

Er is zware storm voorspeld, met windsnelheden tot tachtig kilometer per uur: de uitloper van de dodelijke orkaan Ida.  We binden ons stevig vast aan de zes palen in een slip in de Alligator River Marina. We inspecteren het dek nog eens grondig, doen het luik dicht en maken ons klaar voor de nacht. De storm steekt op rond middernacht. De wind giert, de boot danst. 's Morgens bij het wakker worden is er vrijwel niets te zien door een dikke mist. Het regent. De wind gaat met hevige uithalen te keer. Het weerbericht zegt dat we waarschijnlijk tot en met zaterdag vastzitten. Geen nood. We zijn hier veilig. We halen onze boeken meteo erbij, maken het gezellig warm in de boot en zullen de komende dagen aan de studie van hoge en lage drukgebieden wijden.



Mien