Deep South

 27-28 november Savannah

Volgens het Cockpit Cruising Handbook is Savannah de mooiste stad in het Zuiden. Wij vinden ze vooral Amerikaanser:  Walgreens, CVS, Mac Donald's en Bank of America zijn opvallend aanwezig in het straatbeeld. Maar het is aangenaam wandelen in de brede straten en lanen onder een dak van live oaks gedrapeerd met Spaans mos.

Spaans Mos

 

Eventually in de Thunderbolt Marina in Savannah

Tot in de 19e eeuw was Savannah hét centrum van de slavenhandel. Van hieruit werden slaven die uit Afrika waren aangevoerd over heel het continent en het Britse imperium verspreid. Nog in de jaren zestig van vorige eeuw was dit de stad in het zuiden waar de Segregatie (rassenscheiding) het strictst werd toegepast, maar het was ook de eerste stad waar de burgerrechtenbeweging successen boekte. Midden jaren zestig kon Martin Luther King verklaren dat Savannah de meest gedesegregeerde stad was in het zuiden van de VS.

 

Gedenkteken voor de slachtoffers van de slavernij.

  
Johnnie Brown is de flamboyante reisgids die ons meeneemt op een Black History Tour. Hij is te jong om het zelf allemaal te hebben meegemaakt maar hij vertelt over de sit-ins en de boycotts alsof hij er zelf bij was geweest. In het museum van de burgerrechten wordt de boycott van Levy’s, het grootste warenhuis in de stad, aanschouwelijk voorgesteld. De boycott duurde weken – tot de eigenaars toegaven en ook zwarten een kop koffie in de cafetaria konden drinken of op een barkruk plaats mochten nemen: een eerste bres in de vesting van de segregatie. Het succes wordt toegeschreven aan de stricte geweldloosheid en de perfecte organisatie door de plaatselijke zwarte leiding. Savannah kende daardoor nooit de bloedige onlusten en geweldplegingen die andere steden in die tijd letterlijk in vuur en vlam zetten.

De voormalige slavenmarkt in Savannah is nu eigendom van de First African Baptist Church. De kerk wil er naar verluidt een hotel van maken!

Toen ik in januari van dit jaar, een paar dagen vóór de inauguratie van Barack Obama in Savannah was waren de verwachtingen onder de zwarte bevolking bijzonder hoog. (Klik  hier voor de reportage). Nu de eerste zwarte president meer en meer in de voetsporen van George W Bush treedt (zie het Salon van Sisyphus hiernaast en de eveneens pertinente analyse van Paul Craig Roberts in Counterpunch) moet de ontgoocheling groot zijn, al zal Obama ook in de toekomst op zijn zwarte achterban kunnen rekenen. 

Het verhaal van Savannah toont aan dat grote veranderingen in Amerika er niet komen via de stembus maar door de druk van onderuit. De democraat Kennedy was bang de steun van zijn racistische partijgenoten in het zuiden te verliezen en ging de wetgeving voor burgerrechten pas steunen onder druk van de straatacties van Martin Luther King en van het geweld in de zwarte ghetto's.  De republikein Nixon maakte pas een einde aan de Vietnamoorlog toen de vredesbeweging (die hij misprees) een kritische massa had bereikt.

3 december

 

Fort George River onze eerste ankerplaats in Florida

We hebben de laatste staatsgrens overgestoken, Mijl 715 - we zijn in Noord- Florida. Nog een driehonderd mijl te gaan.

Het laatste traject door Zuid-Georgia was tot dusver het lastigste, met voortdurend ondieptes links en rechts – constant uitkijken, plotter en dieptemeter in de gaten houden, verrekijker en papieren kaart bij de hand.  De kaart is nu een web van kronkelende rivieren die in elkaar of in een brede baai uitmonden. Voor het eerst krijgen we ook te maken met sterke dwarsstromingen die de boot plotseling een andere richting uitsturen.

 
 Het web van rivieren in het zuiden van Georgia

De weg is bezaaid met rode en groene boeien en bakens: rood rechts, groen links, maar soms ook omgekeerd. Ze zijn onze wegwijzers op de weg naar het zuiden, maar de dagen zijn kort en de lage zon, 's morgens en 's avonds, maken het vaak moeilijk. Groene bakens zijn vierkant, dus  vlak bovenaan en zijn oneven genummerd. Rode  zijn driehoekig met een punt bovenaan en dragen een even getal. Maar in tegenlicht kan je de kleur of het getal niet zien, alles lijkt zwart. En als een  baken dicht bij een oever met begroeing staat, zie je het helemaal niet, tenzij je al redelijk dichtbij bent. Om het diepe kanaal te vinden moet je vaak in alignement varen: twee merktekens op het land of op het water in rechte lijn houden met de boot.

Vogels helpen niet altijd bij de navigatie.

Het aantal rivieren en kreken waar we langs zijn getrokken is niet meer bij te houden: Savannah River, Skidaway River, Vernon River, Ogeechee River, Red Bird Creek, Mud River, Cumberland Sound, One Mile Cut, Buttermilk Sound, Hell Gate. Die laatste heeft zijn naam niet gestolen. Onderweg zien we een paar wrakken van boten die de bocht hebben gemist of wat slordig hebben genavigeerd. Wat verder is een zeilboot bij laag tij blijkbaar te dicht bij een rode baken terecht gekomen: hij zit vast en moet wellicht enkele uren wachten tot het tij hem bevrijdt. We moeten in allerijl het voorzeil wegnemen en vol gas achteruit slaan om niet op onze voorganger te botsen die plotseling halt heeft gehouden in het nauwe vaarwater.

Navigatiefoutje

Het wordt nu merkbaar warmer (buiten eten wordt de regel) en het landschap verandert. Nog steeds grasomzoomde rivieren en kanalen, maar nu is de horizon dichterbij. Er zijn weer tekenen van menselijke bewoning met hier en daar een partij bomen. Ook terug: de luxueuze huizen aan de waterkant, allemaal met een privésteiger, de meesten met een motorboot, soms een zeiljacht. Ook de fauna verandert: voor het eerst zien we de witte reiger die op droogliggende zandbanken op prooi zit te wachten.

Voor anker in de Redbird Creek

Op de middag willen we wel eens afslaan naar een kreekje om rustig te koken en te lunchen. Als we het anker neerlaten in de Redbird Creek  weten het meteen: hier blijven we voor de rest van de dag. Hier heerst absolute rust en stilte. Niets te horen niemand te zien, alleen het rustige wieken van de pelikanen. De vlakte van moerasgrassen reikt tot aan de horizon. Het water heeft een tropische groene kleur. De lucht is helderblauw, geen wolkje te zien. Om 4 uur staat de zon al laag in het westen, de maan staat even hoog in het oosten. Ze begroeten elkaar. Om 5 uur gaat de zon onder. De maan neemt de wacht over. 

Ook wij leven op het ritme van het daglicht. Met zonsondergang onder de wol, om 5 uur weer op, bij het eerste daglicht vertrekken. Met fluwelen handschoen heeft de natuur ons tot onderwerping gedwongen, maar we verzetten ons niet.

 

Red at night sailor's delight zegt de weerspreuk maar de volgende dag worden we wakker in potdichte mist.