Beaufort

Beaufort, North Carolina maandag 16 dinsdag 17 november
We steken de Neuse River over en via Adams Creek en een land cut van 5,5 mijl komen we aan  in Beaufort, een belangrijk maritiem centrum aan de Oostkust. Dit is het uitgangspunt voor de rechtstreekse route naar de Caraïben: 150 mijl oostwaarts om de Golfstroom over te steken en dan proberen de Noord-Oost passaten op te pikken tot de Maagdeneilanden of de Bahamas. We hebben even overwogen die route te volgen maar beslissen toch op de ICW te blijven . Die voert ons nog door South Carolina, Georgia en Florida en dat lijkt ons té aantrekkelijk om over te slaan. Neen, we blijven hier, de Caraïben komen later wel aan de beurt. We werpen een anker en maken de bijboot klaar voor morgen: roeispanen erin, buitenboordmotor erop.De zon gaat onder met een rode gloed. Dat belooft.

dinsdag 17 november

Beaufort

Beaufort, de op twee na oudste stad van North Carolina  is niet groter dan Front Street, met restaurants en souvenirshops langs het water, en enkele parallel-en zijstraten. Overal nu houten landhuizen met schommelstoelen in de veranda. Hier zien we ook de eerste palmettos en de stijlvolle silhouetten van de live oak trees.

In de vroege achttiende eeuw  was Beaufort een berucht piratennest en van die reputatie leeft het stadje nog altijd: overal piratenvlaggen, piratenmuseum, geleide piratentours met als kers op de taart bezoek aan het huis van de beruchtste piraat uit die tijd: Edward Thatch, beter bekend als de legendarische Blackbeard. Hij dankt zijn faam wellicht voor een deel aan zijn angstaanjagende verschijning: gitzwarte baard van hoog op de wangen tot diep op de borst, in talloze vlechtjes geweven. Wenkbrauwen als borstels boven zijn donkere ogen.  Rokende stokjes op de brede randen van zijn hoed, voor extra dramatisch effect tijdens zijn plundertochten. Intimidatie was zijn sterkste wapen.

 

Edward Thatch beter bekend als Blackbeard

Het was verrassend te vernemen dat Blackbeard nooit gebrek had aan medewerkers. De bemanning van veroverde koopvaardijschepen kwam maar al te graag bij hem in dienst. Bij hem hadden ze een beter bestaan en uitzicht op een leven in weelde. Het volstond een contract te tekenen met leefregels aan boord. Zeer redelijk op het eerste gezicht. Beurtrollen voor klussen en verantwoordelijkheden, regels over de eerlijke verdeling van de buit. Voor iedereen een behoorlijk rantsoen rum dat mocht aangesproken worden naar believen maar moest afgestaan worden aan gewonden. Ruzie aan boord kon ook niet, die moest uitgevochten worden aan de wal, met het zwaard of met pistool. Het contract kon altijd beëindigd worden als de waarde van de veroverde buit een bepaald minimum had bereikt.Wie zich niet aan de regels hield werd onverbiddellijk aan land gezet. Met een stukje neus of oor af, maar nooit zo maar op een verlaten strand. Altijd in een havenstad die kansen bood voor een andere job.


Onder een stralende hemel varen we naar de oever, een strandje waar we de bijboot op het droge leggen. Als Johan, met trolley en lege gasfles, op zoek gaat naar een winkel waar ze propaan kunnen bijvullen roept een man die aan het klussen is in zijn voortuin hem toe. Je bent van een boot en je bent op zoek naar propaan. Het is verder dan je denkt, man! Je hebt een auto nodig. Hier zijn de sleutels, neem je tijd - je kunt ook naar de supermarkt in dezelfde buurt. Ook dat is Amerika! Helemaal.


 




 Shrimps vers van de boot
 
Het terugkeren naar de boot verloopt niet simpel. Eerst broekspijpen oprollen en de bijboot in het water leggen. Dan roeien tot het voldoende diep is voor de buitenboordmotor. Maar een stevige bries en opkomend tij zetten ons, keer op keer, weer af op het strand, hoe hard we ook roeien. En telkens gevaarlijk dichter bij een brug met kolkende stroming. Er zit niets anders op. Ik spring in het water en trek de boot zo diep tot Johan de buitenboordmotor kan starten. Ik hou er een natte broek aan over, maar we zijn vertrokken. 

woensdag 18 november

Myrtle Beach, een populaire badplaats aan de Atlantische kust

We trekken verder zuidwaards. De route loopt nu ongeveer parallel met de kust. Links van ons moerassen, zandbanken, duinen. En helemaal in de verte de kuststrook, ofwel verlaten ofwel volgebouwd met vakantieflats.  Rechts van ons de kleurenpracht van de oever van het vasteland. Van geel tot oranje, van diepbruin tot hevig rood, als een reusachtig herfstboeket.

Afgezoomd met een  rietkraag en altijd weer de groene silhouetten van de live oak trees. Soms naderen we de Atlantische oceaan tot op enkele honderden meters: ondiepe lagunes, kreken en zandbanken geven aan hoe moeilijk navigeerbaar dit gebied is. Het is duidelijk waarom piraten in vroegere eeuwen hier een toevlucht zochten: zonder elektronica was grondige lokale kennis  onontbeerlijk. Toch is het Blackbeard slecht bekomen: zijn eigen Queen Anne's Revenge is op de zandbanken vóór de kust van Beaufort vergaan.

Op mijl 235 van de ICW komt een wachttoren van Camp Lejeune in zicht. De Waterway loopt over een afstand van vier mijl door de Artillery Range van deze reusachtige basis van de Marines.Er hangt een vlag te wapperen, vuurrood en gigantisch, bijna zo groot als de toren zelf. Dat betekent doorgangsverbod, er zijn schietoefeningen bezig. We werpen een anker. Tijdens het geduldige wachten wiegt de boot ons in slaap tot een paar marines in een bootje ons komen aanmanen om verder te varen.

 
Eén van de talloze bruggen

En we meanderen verder tot de ondergaande zon ons verplicht de nacht door te brengen in een baai op militair domein. Het is al druk op de ankerplaats als enkele meters achter ons nog een boot zijn anker uitgooit. Too close for comfort maar we zijn te moe om hem dat duidelijk te maken en te verzoeken wat verderop te gaan liggen. Daar krijgen we spijt van als in het holst van de nacht een zwaar onweer uitbarst. De pilot had gelijk: dit is geen te beste ankergrond. Ons anker krabt en we merken dat we tot gevaarlijk dicht bij onze achterbuur zijn genaderd. Er zit niets anders op dan het anker te lichten en zelf enkele tientallen meters verderop opnieuw te ankeren. Een paar uur  later zijn we weer op weg, bestemming Charleston, South Carolina.

Mien