FLORIDA, THE SUNSHINE STATE

Een warme kerst
Naarmate we verder zuidwaarts trekken stijgt de temperatuur: tot 25-26 graden, met tussendoor ook af en toe een fikse donderbui. De natuur verandert mee. Overal zien we nu hoge palmbomen, Australische pijnbomen en mangroves.

De luchten vormen een schouwspel apart. Soms smetteloos blauw, dan weer angstaanjagend  grauw en dreigend. Soms overladen met reusachtige plukken watten die bij zonsonondergang roze-rood kleuren en in alle schakeringen van violet. De nachten zijn ook warmer. Dolfijnen worden vaste begeleiders en we varen door de biotoop van de met uitsterven bedreigde manatees (zeekoeien). Op een ochtend krijgen we bezoek van zo een beest. Indrukwekkend!.

Op het water verandert er ook heel wat. Het is wennen: kerstsfeer in subtropische hitte. Een kerstkrans met rode linten op de zijflank van je boot of kerstlichtjes op de reling is heel gewoon. Maar we kunnen onze ogen niet geloven als er een motorboot met volledig uitgeruste kerststal op de voorpiek voorbijkomt. Als we vol ongeloof  nastaren zien we nog een engelenfiguur met gebogen hoofd en gevouwen handen op en neer zwiepen.

Op een avond, bij het afmeren, worden we door de overbuur vergast op het hele repertoire kerstliederen dat Amerika rijk is: van Holy, Jolly Christmas tot Jingle Bell Rock. Helaas, we worden niet in de juiste stemming gebracht.

Van een beetje kitsch is nog geen  Amerikaan gestorven. 

Saint Augustine

 

In Saint Augustine in het Noorden van Florida maken we meteen kennis met het Spaanse karakter van deze zuidelijke staat. Saint Augustine is de oudste stad in Noord Amerika maar de architectuur en de natuur doen je in Zuid-Amerika wanen. Dit is de plek waar de Spanjaard Ponce de Leon Florida heeft "ontdekt," maar die bijna onmiddellijk daarna op de Britten moest worden verdedigd. Het resultaat van die rivaliteit is het indrukwekkende fort Castillo de San Marcos dat tot in de 19e eeuw dienst deed als militair bolwerk.

 

Moorse stijl in St Augustine

                                                                    

Castillo San Marcos

Wat zuidelijker nog een ander bolwerk dat Saint Augustine tegen vreemde indringers moest beschermen: fort Matanzas aan de gelijknamige rivier. In 1565 slachtten de Spanjaarden hier 300 Franse Hugenoten af. Die aanbaden dezelfde god als de katholieke Spanjaarden maar op de verkeerde manier. ""Matanza" is Spaans voor "slachtpartij."

Fort Matanzas

Vanaf Saint Augustine  varen we pal zuid, een eindeloze bijna kaarsrechte lijn: aan stuurboord het vasteland, aan bakboord een smalle strook die ons van de oceaan scheidt.

Op 10 december varen we voorbij Cape Canaveral. We zien het lanceerplatform op de kuststrook. Het regent pijpenstelen en het waait hard. Beslist geen weer om een racket te lanceren.Wie hier een boot heeft kan racketlanceringen vanop de eerste rij meemaken: de Indian River opvaren en voor anker gaan. 

Ook nu blijft het voortdurend goed uitkijken. Het kanaal van de waterweg in de 120-mijl lange Indian River is volgens de kaart uitgediept tot 12 voet (4 m) - op veel plaatsen is het nauwelijks de helft. We zijn opgelucht als we 's avonds weer ergens kunnen aanleggen zonder te zijn vastgelopen.

Jones Fruit Dock op de Indian River.  Wie hier aanlegt en voor een symbolisch bedrag overnacht moet ook een praatje slaan met de oude Richard Jones (90) die sinds hij enkele jaren geleden met pensioen ging geen fruit meer verkoopt.

Tussenstop in Daytona Beach

Pelikanen beheersen het luchtruim 

Architectuur en natuur worden zuiders

 

Mangrove en palmbomen. De oevers van de Indian River zijn grotendeels beschermd natuurgebied.

ZATERDAG 12 DECEMBER

Een maand en twaalf dagen zijn we onderweg. We zijn in Fort Pierce in Centraal Florida en besluiten er voorlopig het blok op te leggen. In Nettles Island Marina kunnen we de boot (bijna) betaalbaar achterlaten tot we half januari uit België terug zijn.

Aan alle volgers en lezers van deze blog: Een prettige kerst en gezond van oud naar nieuw!

Deep South

 27-28 november Savannah

Volgens het Cockpit Cruising Handbook is Savannah de mooiste stad in het Zuiden. Wij vinden ze vooral Amerikaanser:  Walgreens, CVS, Mac Donald's en Bank of America zijn opvallend aanwezig in het straatbeeld. Maar het is aangenaam wandelen in de brede straten en lanen onder een dak van live oaks gedrapeerd met Spaans mos.

Spaans Mos

 

Eventually in de Thunderbolt Marina in Savannah

Tot in de 19e eeuw was Savannah hét centrum van de slavenhandel. Van hieruit werden slaven die uit Afrika waren aangevoerd over heel het continent en het Britse imperium verspreid. Nog in de jaren zestig van vorige eeuw was dit de stad in het zuiden waar de Segregatie (rassenscheiding) het strictst werd toegepast, maar het was ook de eerste stad waar de burgerrechtenbeweging successen boekte. Midden jaren zestig kon Martin Luther King verklaren dat Savannah de meest gedesegregeerde stad was in het zuiden van de VS.

 

Gedenkteken voor de slachtoffers van de slavernij.

  
Johnnie Brown is de flamboyante reisgids die ons meeneemt op een Black History Tour. Hij is te jong om het zelf allemaal te hebben meegemaakt maar hij vertelt over de sit-ins en de boycotts alsof hij er zelf bij was geweest. In het museum van de burgerrechten wordt de boycott van Levy’s, het grootste warenhuis in de stad, aanschouwelijk voorgesteld. De boycott duurde weken – tot de eigenaars toegaven en ook zwarten een kop koffie in de cafetaria konden drinken of op een barkruk plaats mochten nemen: een eerste bres in de vesting van de segregatie. Het succes wordt toegeschreven aan de stricte geweldloosheid en de perfecte organisatie door de plaatselijke zwarte leiding. Savannah kende daardoor nooit de bloedige onlusten en geweldplegingen die andere steden in die tijd letterlijk in vuur en vlam zetten.

De voormalige slavenmarkt in Savannah is nu eigendom van de First African Baptist Church. De kerk wil er naar verluidt een hotel van maken!

Toen ik in januari van dit jaar, een paar dagen vóór de inauguratie van Barack Obama in Savannah was waren de verwachtingen onder de zwarte bevolking bijzonder hoog. (Klik  hier voor de reportage). Nu de eerste zwarte president meer en meer in de voetsporen van George W Bush treedt (zie het Salon van Sisyphus hiernaast en de eveneens pertinente analyse van Paul Craig Roberts in Counterpunch) moet de ontgoocheling groot zijn, al zal Obama ook in de toekomst op zijn zwarte achterban kunnen rekenen. 

Het verhaal van Savannah toont aan dat grote veranderingen in Amerika er niet komen via de stembus maar door de druk van onderuit. De democraat Kennedy was bang de steun van zijn racistische partijgenoten in het zuiden te verliezen en ging de wetgeving voor burgerrechten pas steunen onder druk van de straatacties van Martin Luther King en van het geweld in de zwarte ghetto's.  De republikein Nixon maakte pas een einde aan de Vietnamoorlog toen de vredesbeweging (die hij misprees) een kritische massa had bereikt.

3 december

 

Fort George River onze eerste ankerplaats in Florida

We hebben de laatste staatsgrens overgestoken, Mijl 715 - we zijn in Noord- Florida. Nog een driehonderd mijl te gaan.

Het laatste traject door Zuid-Georgia was tot dusver het lastigste, met voortdurend ondieptes links en rechts – constant uitkijken, plotter en dieptemeter in de gaten houden, verrekijker en papieren kaart bij de hand.  De kaart is nu een web van kronkelende rivieren die in elkaar of in een brede baai uitmonden. Voor het eerst krijgen we ook te maken met sterke dwarsstromingen die de boot plotseling een andere richting uitsturen.

 
 Het web van rivieren in het zuiden van Georgia

De weg is bezaaid met rode en groene boeien en bakens: rood rechts, groen links, maar soms ook omgekeerd. Ze zijn onze wegwijzers op de weg naar het zuiden, maar de dagen zijn kort en de lage zon, 's morgens en 's avonds, maken het vaak moeilijk. Groene bakens zijn vierkant, dus  vlak bovenaan en zijn oneven genummerd. Rode  zijn driehoekig met een punt bovenaan en dragen een even getal. Maar in tegenlicht kan je de kleur of het getal niet zien, alles lijkt zwart. En als een  baken dicht bij een oever met begroeing staat, zie je het helemaal niet, tenzij je al redelijk dichtbij bent. Om het diepe kanaal te vinden moet je vaak in alignement varen: twee merktekens op het land of op het water in rechte lijn houden met de boot.

Vogels helpen niet altijd bij de navigatie.

Het aantal rivieren en kreken waar we langs zijn getrokken is niet meer bij te houden: Savannah River, Skidaway River, Vernon River, Ogeechee River, Red Bird Creek, Mud River, Cumberland Sound, One Mile Cut, Buttermilk Sound, Hell Gate. Die laatste heeft zijn naam niet gestolen. Onderweg zien we een paar wrakken van boten die de bocht hebben gemist of wat slordig hebben genavigeerd. Wat verder is een zeilboot bij laag tij blijkbaar te dicht bij een rode baken terecht gekomen: hij zit vast en moet wellicht enkele uren wachten tot het tij hem bevrijdt. We moeten in allerijl het voorzeil wegnemen en vol gas achteruit slaan om niet op onze voorganger te botsen die plotseling halt heeft gehouden in het nauwe vaarwater.

Navigatiefoutje

Het wordt nu merkbaar warmer (buiten eten wordt de regel) en het landschap verandert. Nog steeds grasomzoomde rivieren en kanalen, maar nu is de horizon dichterbij. Er zijn weer tekenen van menselijke bewoning met hier en daar een partij bomen. Ook terug: de luxueuze huizen aan de waterkant, allemaal met een privésteiger, de meesten met een motorboot, soms een zeiljacht. Ook de fauna verandert: voor het eerst zien we de witte reiger die op droogliggende zandbanken op prooi zit te wachten.

Voor anker in de Redbird Creek

Op de middag willen we wel eens afslaan naar een kreekje om rustig te koken en te lunchen. Als we het anker neerlaten in de Redbird Creek  weten het meteen: hier blijven we voor de rest van de dag. Hier heerst absolute rust en stilte. Niets te horen niemand te zien, alleen het rustige wieken van de pelikanen. De vlakte van moerasgrassen reikt tot aan de horizon. Het water heeft een tropische groene kleur. De lucht is helderblauw, geen wolkje te zien. Om 4 uur staat de zon al laag in het westen, de maan staat even hoog in het oosten. Ze begroeten elkaar. Om 5 uur gaat de zon onder. De maan neemt de wacht over. 

Ook wij leven op het ritme van het daglicht. Met zonsondergang onder de wol, om 5 uur weer op, bij het eerste daglicht vertrekken. Met fluwelen handschoen heeft de natuur ons tot onderwerping gedwongen, maar we verzetten ons niet.

 

Red at night sailor's delight zegt de weerspreuk maar de volgende dag worden we wakker in potdichte mist.